Czy grywalizacja jest dobrym narzędziem motywacji pracowników?

Najstarsza znana gra planszowa, nazwana Królewską grą z Ur, została odnaleziona podczas wykopalisk archeologicznych w Tall al-Mukajjar, na terenach obecnego Iraku i jest datowana na 2600 r. p.n.e. Jednak jej popularność rozkwitła znacznie wcześniej – wg historyków starożytni grali w nią już 5000 lat p.n.e. Z kolei za najstarszą grę hazardową uznaje się kości, które były popularne już w starożytności (najstarsze kostki do gry znaleziono w grobowcach egipskich pochodzących z 2000 lat p.n.e.). A co z grami zespołowymi? Ulama pochodzi z Ameryki Południowej i jest dziedzictwem Azteków, Misteków i Majów (najstarsze odkryte boisko zostało zbudowane ok 1500 r. p.n.e. na terenach obecnego Meksyku). Na przestrzeni kilku tysięcy lat wiele się zmieniło – rozwinęliśmy naszą wiedzę i umiejętności na wielu płaszczyznach. Nadal jednak lubimy bawić się, grać i rywalizować ze sobą.

Nie od dziś wiadomo, że sukces firmy w dużej mierze zależy od pracujących dla niej ludzi

Stąd jednym z kluczowych wyzwań współczesnego biznesu jest pozyskanie i utrzymanie zaangażowanych, kompetentnych pracowników. Skuteczna strategia zarządzania zasobami ludzkimi wymaga zrozumienia ich potrzeb, wyznawanych wartości, sposobu działania czy podejścia do problemów i trudnych sytuacji. Zasada „jesteś tyle wart, ile twój ostatni wynik” (dość popularna w naszym kraju jeszcze kilkanaście lat temu) nie sprawdza się w realiach współczesnego biznesu. Dlatego firmy coraz większą wagę przykładają do podmiotowego traktowania pracowników, dbałości o ich rozwój i utrzymanie wysokiego poziomu motywacji. Jak jednak tego dokonać? Jakie narzędzia pozwolą rozwijać potencjał pracowników?  Co wpłynie na ich zaangażowanie i sprawi, że będą chcieli doskonalić swoje umiejętności? Jednym zdaniem – jak sprawić, żeby ludziom „chciało się chcieć”? Rozwiązanie przyszło ze strony świata gier komputerowych i towarzyskich.

Obserwacja środowiska graczy przyniosła następujące wnioski: 

• ludzie lubią gry, gdyż są one dla nich atrakcyjne (stanowią odskocznię od codzienności),  
• celem gier jest dobra zabawa – ludzie z chęcią się w nie angażują, 
• specyfika wielu gier (polegająca na przechodzeniu kolejnych etapów czy osiąganiu kolejnych poziomów) pozwala nabywać i rozwijać wiedzę i umiejętności, 
• gry budzą ducha rywalizacji i chęć uzyskiwania najlepszych wyników,
• gry zespołowe uczą współpracy i skutecznej komunikacji.

Dlaczego więc nie wykorzystać potencjału gier, w celu podniesienia poziomu motywacji i zaangażowania? Tak zrodziła się grywalizacja

Grywalizacja (gamifikacja, gryfikacja) to zaimplementowanie elementów, mechanizmów i schematów gier do innych dziedzin życia – edukacji, sprzedaży, marketingu czy biznesu. W obszarze zarządzania zasobami ludzkimi jest skutecznym narzędziem angażującym pracowników na każdym etapie jego rozwoju w strukturach firmy. Może być wykorzystana w całej organizacji, jak również w ramach danych działów czy zespołów. Bywa wykorzystywana w procesach rekrutacyjnych, gdzie pozwala wyłonić najlepszego kandydata na dane stanowisko. Wprowadzona jako element rozwoju pracowników, umożliwia im zdobycie nowych kompetencji w przyjazny, angażujący sposób. Oparta na pracy zespołowej uczy pracowników współpracy, rozwija efektywną komunikację oraz buduje więzi. Korzyści wynikających z wprowadzenia tego narzędzia jest znacznie więcej, a wszystkie przyczyniają się do wzrostu efektywności i produktywności, a wiec sukcesu całej firmy. 

Czy wdrożenie grywalizacji może nieść negatywne konsekwencje? W świetle powyższych korzyści trudno to sobie wyobrazić. Jednak – jak w przypadku każdego innego narzędzia – nieumiejętne zastosowanie grywalizacji może przynieść efekt odwrotny od planowanego i stać się sposobem na wywołanie frustracji, izolowanie czy zmuszanie pracowników do działań, w które nie chcą się angażować. Dlatego ważne jest, aby stosować je w sposób przemyślany, zaprojektowany i prawidłowo wdrożony w strukturę firmy.